کلوئید

فارسی

حوزه: [شیمی]

1. حالتی حد واسط بین محلول و تعلیق که در آن بزرگی ذره‏های حل‏شونده به‌اندازه‏ای است که نور را پراکنده می‏کنند و درعین‌حال آن‌قدر کوچک‏اند که ته‏نشین نمی‏شوند.

منابع

«کلوئید» هم‌ارزِ «colloid»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر دوم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۶۴-۷۵۳۱-۳۷-۰