کو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /کِو/
حرف[ویرایش]
کو
- (ضمیر): هنگام پرسش از محل چیزی یا کسی بهکار میرود. کو، کجاست؟
- استفهام. (ادات پرسش).
- (شاعرانه): کهاو.
صفت[ویرایش]
- زیرک، دانشمند.
- پهلوان، دلیر.
فعل[ویرایش]
- کجاست، فعل پرسشی.
زبان دیگر[ویرایش]
سیوندی
- کوه.
––––
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن