گرگ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /گُرگ/
اسم[ویرایش]
گرگ
- (جانوری): پستاندار وحشی، گوشت‌خوار از خانواده سگ و شبیه سگ گله اما با ساق پای بلند و سر بزرگتر. گوش‌های کوتاه، آن راست ایستاده است، بسیاری از انواع آن بدن خاکستری با شکم و گلوی روشن و سفید دارند. [۱]
- جانوریست پستان دار و گوشت خوار شبیه سگ اما بسیار خطرناک و وحشی با رنگ سفید، خاکستری، خرمایی و صدایی زوزه مانند.
استعاره[ویرایش]
- گرگ باران دیده، کنایه از: آدم با تجربه و کهنه‌کار.
- گرگ بیابان، کنایه از: آدم بسیار درنده و خطرناک، جنایتکار.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین
پانویس[ویرایش]
- ↑ از فارسی میانه گرگ از فارسی باستان varkana از زبان نیا هند و ایرانی urka- از زبان نیا هند و اروپایی wĺ̥kʷos.