گرگ
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]از پارسی میانه 𐭢𐭥𐭫𐭢 (gʿlg /gurg/) از پارسی باستان 𐎺𐎼𐎣 (v-r-k /varka-/).
آوایش
[ویرایش]- /ɡ̥oɹɡ/
اسم
[ویرایش]
گرگ
- (جانوری): پستاندار وحشی، گوشت‌خوار از خانواده سگ و شبیه سگ گله اما با ساق پای بلند و سر بزرگتر. گوش‌های کوتاه، آن راست ایستاده است، بسیاری از انواع آن بدن خاکستری با شکم و گلوی روشن و سفید دارند. [۱]
- جانوریست پستان دار و گوشت خوار شبیه سگ اما بسیار خطرناک و وحشی با رنگ سفید، خاکستری، خرمایی و صدایی زوزه مانند.
استعاره
[ویرایش]
- گرگ باران دیده، کنایه از: آدم با تجربه و کهنه‌کار.
- گرگ بیابان، کنایه از: آدم بسیار درنده و خطرناک، جنایتکار.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه‌ها | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین
پانویس
[ویرایش]- ↑ از فارسی میانه گرگ از فارسی باستان varkana از زبان نیا هند و ایرانی urka- از زبان نیا هند و اروپایی wĺ̥kʷos.