گستاخ

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /گُس/تاخ/

صفت

گستاخ

1. جسور، بی‌ادب، بی‌محابا، بی‌پروا، بی‌پرده، متهور، صریح، جسور، دلیر، تند، شوخ، چالاک.
2. (پهلوی): ویستاخْو ، ارمنی وسته، پارسی باستان احتمالاً ویست‌هوا. (حاشیه برهان قاطع چ معین )

مثال

1. پذیره فرستاد شمّاخ را -- چه مایه دلیران گستاخ را (فردوسی)
2. باز گستاخان ادب بگذاشتند -- چون گدایان زله ها برداشتند (مولوی)

جستارهای وابسته

• گِشتاخ

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین