گم
فارسی
[ویرایش]ریشه شناسی
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- [گُم]
صفت
[ویرایش]- ناپدید، سرگشته، آواره.
- گم تکه کلام یکی از شاهان باستان ایران بوده است .
- در زمانی که وی از چیزی ناراحت میشد خود را به در و دیوار کوبیده و از این واژه استفاده میکرد. این واژه در اصل مخفف واژه پهلوی گمشه میباشد.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
فرهنگ کوچک زبان پهلوی
فرهنگ واژه های اوستا