گهواره

فارسی

گهواره

نک گاهواره.
مهد و بستری مر کودکان را که چون کودک را در آن گذارند به آسانی بتوان وی را حرکت داد و جنبانيد. (ناظم الاطباء)
مهد. مِنَزّ. (منتهی‌الارب)
منجک. (برهان قاطع)
خوابگاه کودکان شيرخواره باشد که از چوب يا فلز سازند.
استخوان کوچکی شبيه به گهواره در پاچه گوسفند. (دهخدا)
کنايه از دنيا و دارفانی باشد. (دهخدا)

ز خاراش گهواره و دايه خاک -- تن از جامه دور و لب از شير پاک (فردوسی)
چو کودک لب از شير مادر بشست -- ز گهواره محمود گويد نخست (فردوسی)
نه گهواره ديدم نه پستان نه شير -- نه از هيچ خوشی مرا بود وير (فردوسی)
هنوزت نگشته است گهواره تنگ -- چگونه کشی از بر باره تنگ (اسدی)
آزاد و بنده و پسر و دختر -- پير و جوان و کودک گهواره (ناصرخسرو)
کشاکش و نهادن ... و تنگی گهواره را خود نهايت نيست. (کليله و دمنه)
ای در اين گهواره وحشت چو طفلان پای‌بست -- غم ترا گهواره جنبان و حوادث دايگان (خاقانی)
طفلی هنوز بسته گهواره فنا -- مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا (خاقانی)
گربه بر عادت گذشته پيش گاهواره خفته بود... ماری سياه ديد کشته ، و خون از وی پالوده و فرزند در گهواره بسلامت خفته. (سندبادنامه)
بدان طفل مانم که هنگام خواب -- به گهواره خوابش آيد شتاب (نظامی‌گنجوی)
آن ز دو گهواره برانگيخته -- مغز دو گوهر بهم آميخته (نظامی)
طفل خسبد چون بجنباند کسی گهواره را. (مولوی)

––––

ترجمه
ایتالیایی: culla انگلیسی: cradle rocking chair rocker bassinet