اسکندر
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- سانسکریت
اسکندر در سنسکریت سکنده skanda یعنی جهش کننده؛ ( در سغدی: نره سکندر narskander ) در وداها نام فرزانه ای بوده با نام سکنده کوماره skandakumra، پسر برهما Brahm یعنی همیشه جوان، شکست ناپذیر و دانشمند ودا. از آن جایی که الکساندر مقدونی این سه ویژگی را داشت، ایرانیان باستان نام او را برای الکساندر برگزیدند. پس اسکندر نامی سنسکریت است و برگرفته از الکساندر نیست.
آوایش[ویرایش]
- /اِسکَندَر/
اسم[ویرایش]
اسکندر
- این اصطلاح ممکن است به سه بخش اِس - کَن - دَر قابل تجزیه باشد که کَن اصطلاحی زرتشتی و به معنی امروزی دهکده یا روستا ولی به در دنیای باستان به معنی شهر بزرگ و حتی پایتخت است، مانند کن‌ها. به نظر می‌رسد اسکندر یعنی شهروند شهری بزرگ و معروف بودن آندوران است.
- معرب الکساندر یا آلکساندر نام یکی از قیصران یونانی یا مقدونی مشهور به اسکندر مقدونی.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|