بهایی

(بَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی(ص نسب.)

1. منسوب به بهاء.
2. پیرو آیین بهاء، پیروان میرزا حسینعلی نوری، معروف به بهاءالله که بعد از باب کار وی را دنبال کرد و کتب و رسالات بسیاری نوشت که مهمترین آنها کتاب ارض اقدس

استعاره

منابع

• فرهنگ لغت معین

(~.)

(ص نسب.)

1. گرانبها، پرقیمت، فروشی، قابل سودا، نوعی پارچة بغدادی.

منابع

• فرهنگ لغت معین