زند
فارسی[ویرایش]
گونههای دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی میانه (پهلوی)
ویکیپدیا مقالهای دربارهٔ زند (اوستا) دارد |
آوایش[ویرایش]
- /زَند/
اسم[ویرایش]
زند
- تفسیر، شرح، شرح اوستا. تفسیراتی منظم به متون اوستا.
- آهنی که بر سنگ زنند و از آن آتش بجهد، چخماخ.
- چوب آتش زنه که آن را بر چوب دیگر سایند تا آتش بوجود آید. چوب بالایین را «زند» و چوب زیرین را «پازند» نامند.
صفت[ویرایش]
- بزرگ، عظیم، نیرومند.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
- ساعد، بند دست.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- آذری
صفت[ویرایش]
زِندَ
- مترادف زنده زبان فارسی، در گویش بهاری.
- زِندَ دِ؟ جانِه وار؟.
- زنده هست؟ جان دارد؟.
- زِندَ دِ؟ جانِه وار؟.
مترادفها[ویرایش]
––––
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین