سنی

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /سِنّی/

صفت

سِنّی (قدیم)‎

1. بلند مرتبه، عالیمقام. رفیع، عالی. والا.

صفت نسبی

سُنّی (فرقه)‎

1. (ادیان): پیرو سنت پیغمبر اسلام، و در اصطلاحات ادیان، آنکه ابوبکر، عُمَر، عثمان و امام علی را به ترتیب جانشین بر حق پیغمبر می‌داند؛ اهل سنت.
2. پیرو سنت پیغمبر، بزرگترین گروه مسلمانان جهان.
3. پیروان مذاهب چهارگانه‌ی اهل‌سنت و جماعت یعنی: حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی.
4. معتقدین به خلافت بلافصل حضرت ابوبکر صدیق، عُمَر فاروق، عثمان بن عفوان، و علی‌بن‌ابیطالب بعد از پیامبر اکرم.
5. آهن، ریم آهن.

مترادف‌ها

• رافضی، اشعری، شافعی، حنیفی، مالکی، قرمطی، معتزلی، شیعه، الحق، یارسان

---

ترجمه
انگلیسی: sunnite sunni sunnism

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین