سپیده

فارسی

ریشه‌شناسی

• فارسی

آوایش

• /سِپیدِه

صفت مرکب

سپیده

1. روشنایی کمی که هنگام آغاز صبح در آسمان مشرق پدیدار می‌شود، سفیده.

   سپیده چو از تیره شب بردمید/ میان شب تیره اندر خمید «فردوسی»

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه