گم
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- [گُم]
صفت[ویرایش]
- ناپدید، سرگشته، آواره.
- گم تکه کلام یکی از شاهان باستان ایران بوده است .
- در زمانی که وی از چیزی ناراحت میشد خود را به در و دیوار کوبیده و از این واژه استفاده میکرد. این واژه در اصل مخفف واژه پهلوی گمشه میباشد.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
فرهنگ کوچک زبان پهلوی
فرهنگ واژه های اوستا