آتش‌دست

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آتش/دَست/

صفت[ویرایش]

آتش‌دست

  1. (قدیم): جَلد و زیرک، چابک‌دست، استاد در کار خود.
    ساقی آتش‌پرست آتش‌دست/ ریخت در ساغر آتش سوزان. «هاتف»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن