آرای
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آرای/
اسم[ویرایش]
آرای
- آراستن. جزء پسین بعضی کلمه‌های مرکب به معنی آراینده. خودآرا، مجلس‌آرا.
- (قدیم): زیور، زینت.
- تو را حاجت به آرایش نباشد/ که خود پا تا به سر آرایی ای زن. «ملک‌الشعرای بهار»
مترادف‌ها[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن