آستان‌نشین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آستان/نِشین/

صفت[ویرایش]

آستان‌نشین

  1. (قدیمی): شخص کم پایه؛ کم مرتبه.
    از صدر تا رسند بزرگان به آستان/ از عالم آستانه‌ نشینان گذشته‌اند. «صائب‌تبریزی

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن