آشلغی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آش/لُغی/

صفت نسبی[ویرایش]

آشلغی

  1. (قدیمی): آشپز. آشلغ.
    نان سفره‌ای است که آشلغیان‌ سرای جهان به فرمان خداوند، ابر و باد و آتش و وسایل دیگر را پیش تو افکنند.‌«بهالدین‌خطیبی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن