آفت‌کش

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفَت/کُش/

اسم مرکب

آفت‌کش

1. (کشاورزی): ماده شیمیایی برای مبارزه با آفت‌های نباتی یا حیوانی که حشره‌کش‌ها، قارچ‌کش‌ها، و علف‌کش‌ها از انواع آن هستند.
2. حوزه: [شیمی، کشاورزی-زراعت و اصلاح نباتات، مهندسی منابع طبیعی- محیط‌زیست و جنگل]: ماده‌ای که آفت‌های گیاهی و جانوری را از بین می‌برد.

مترادف‌ها

• آفت، آفات، آفت زا، آفت زده، آفت پذیر، آفت گیر، آفت زدگی، آفت رسیده

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن

«آفت‌کُش» هم‌ارزِ «pesticide»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر ششم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶