آمه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آمِه/
اسم[ویرایش]
آمه
- (قدیم): دوات، جای دوات.
- خامه‌ات که عنبربیز است و آمه‌ات عبیرآمیز. «قائم‌مقام‌فراهانی»
کهن‌وازه[ویرایش]
- (توهین‌آمیز): آمه ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آم - مِه تلفظ میشده؛ که معنی کلی از آن، کنایه از مهبل کسانِ مؤنثِ مخاطب بوده است. نَنَه‌ین آمِّه.
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس