آمین‌گو

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آمین/گو/

صفت[ویرایش]

آمین‌گو

  1. (مجاز): دعا کننده.
    آمین‌گوی پایدار سلطنت و سلامت جان شاه شده. «شهری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن