اذفر

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَذفَر/

صفت

اذفر

1. خوشبو، معطر، مشک. تیز. تیزبو.
2. تیزبوی . (تاج المصادر بیهقی ) (ربنجنی ).
3. پربو. شدیدالرائحة، اعم از خوش یا ناخوش . تُندبوی : صبر مه با شب منور داردش ..... صبر گل با خار اذفَر داردش. مولوی
4. مشک اذفر ؛ مشک تیزبوی. زمخشری
5. گهی صورتی گردد از عود هندی ..... گهی پیکری گردد از مشک اذفر. فرخی یزدی
6. بباغی کز آب و گلشن بازیابی ..... نسیم گلاب و دم مشک اذفر. فرخی
7. خون در تنم چو نافه ز اندیشه خشک شد .... جرمم همین که همنفس مشک اذفرم . کلیله و دمنه
8. خالص . (صراح ).
9. تیزگند. (تاج المصادر بیهقی).
10. گنده بغل . (منتهی الارب ).

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ لغت‌نامه دهخدا