اسپست
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بابلی
آوایش[ویرایش]
- اَس/پِسِت/
اسم خاص[ویرایش]
اسپست
- به معنی یونجه. این اصطلاح در فهرست اسامی نباتات باغهای مردوک اپالدین (مروداخ بالادان) پادشاه بابل باستان در اواخر سده هشتم پیش از میلاد آمده است.
- اسپست توسط محققان زبانشناس از متون میخی استنباط شده، اما ممکن است تلفظ صحیح آن، آزپِسِت باشد، که از خواص یونجه خوردن بوده و شکم باد کرده، دائم و بیاختیار باید خالی میشد.
منابع[ویرایش]
- تاریخ ماد/ فرهنگ شمس