بهی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • شاهنامه

آوایش[ویرایش]

  • /بِهی/

[ویرایش]

بهی

  1. (قدیمی): خوبی، نیکویی، سلامت، سعادت.
    همان حوض شاهان و سرو‌ سهی/ درخت گلفشان و بید و بهی «فردوسی»

اسم مرکب[ویرایش]

  1. به آبی.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ شاهنامه

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /بَهی/

[ویرایش]

بهی

  1. نیکو، زیبا. روشن، تابان.