بهی

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /بِهی/

بهی

1. (قدیمی): خوبی، نیکویی، سلامت، سعادت.

   همان حوض شاهان و سرو‌ سهی/ درخت گلفشان و بید و بهی «فردوسی»

اسم مرکب

1. به آبی.

---

برگردان‌ها

ترجمه
کردی: باشی، چاکی

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /بَهی/

بهی

1. نیکو، زیبا. روشن، تابان.