بیجاده
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بیجادِه/
اسم[ویرایش]
بیجاده
- نوعی از سنگ‌های قیمتی مانند یاقوت؛ کهربا.
- پی زنده پیلان به خون اندرون/ چنان چون ز بیجاده باشد ستون «فردوسی»
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /بی/جادِ/
اسم مرکب[ویرایش]
بیجادِ
- مترادف بیجا، بی‌دلیل و مانند آنها در زبان فارسی؛ زمانی صرف می‌شود که اظهارات کسی یا کسانی را تکذیب نمایند.
- بؤ سؤز بیجاده!
- این حرف بیخود است!
- بؤ سؤز بیجاده!