ترین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /تَرین/

قید[ویرایش]

ترین

  1. پسوندی که دنبال بعضی کلمات می‌آید، مانند بهتر یا بهترین و مناسب یا مناسب‌ترین.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]