خنک

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /خُنَک/

مصدر فعل لازم[ویرایش]

خنک

  1. سرد ملایم و مطبوع گشتن، خوب، خوش.
  2. خُنُکْ: در گویش گنابادی یعنی بی‌مزگی، کار زشت، بی‌تربیتی ، سرما، سردی هوا.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

شبه جمله[ویرایش]

خُنُک

  1. خوشا؛ آفرین.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن