دس
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی باستان
آوایش[ویرایش]
- /دَس/
اسم[ویرایش]
دَس
- محققان زبان‌شناس به معنی ده، دهکده به زبان پارسی باستان توصیف نموده‌اند.
زبان دیگر[ویرایش]
- بهاری
اسم[ویرایش]
دَس
- به معنی دست، دسته یا مجموع شش عددی از اشیاء مانند یک دس لیوان یعنی شش عدد لیوان.
- در اول یکی از اصطلاحات باستانی دسه‌گرد به معنی دستگرد است.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
اسم[ویرایش]
دِس
- دیس، نظیر، مانند.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین«