ریمن
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- شاهنامه
آوایش[ویرایش]
- /رَی/مَن/
صفت[ویرایش]
ریمَن
- حیله‌گر.
- ریمن ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش رَی - مَن قابل تجزیه باشد و حاکی از خودکامگی زن یا مرد شرور است.
صفت نسبی[ویرایش]
ریمِن
- چرک آلود.
مترادف‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه