سکا
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ سکاها دارد |
آوایش[ویرایش]
- [سَ]
- هجاوندی :[سَک/اٰ]
اسم خاص[ویرایش]
سکا
- هخامنشیان به تمام قبایل صحراگرد سکا می‌گفتند و تفکیکی از لحاظ منشاء قومی، فرهنگی و اعتقادی برای آنها قائل نبودند. اما حداقل چهار گروه قبیله‌ای صحراگرد با فرهنگ و مدنیت مجزا در آن دوران وجود داشت. کیمریان، اسکیت‌ها، اسکیت‌های اشکودا و ماساگت‌ها یا همان ماساژت‌ها.
ریشه‌شناسی ۲[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [سُ]
- هجاوندی :[سُک/اٰ]
اسم[ویرایش]
سُکا
- سُک به معنی کندن یا چاله انداختن زمین است ویژگیی که صحرانشینان هنگام اقامت موقت در جایی از خود بروز می‌دادند یعنی چاله ایجاد کردن برای تیرک چادرها در زمین. این عمل آنها از دید ساکن‌نشینان یک خصوصیت ویژه بود که به آنها لقب ««سُک» یا همان بکَن را دادند.
- بدین منوال همه صحرانشینان بدون استثناء سکا یا سُکا بودند که در دوران متأخرتر حتی تا زمان معاصر به صورت عشایر این فعل یا صفت آنها محفوظ مانده‌است.
مترادف‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
تاریخ ماد ISBN 964-445-106-6