مثنوی
(مَ نَ)
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
- مزدوج، دو دو، شعر متحدالوزنی که هر یک از ابیات آن دارای قافیة مخصوص به خود باشد.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
پارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- از واژهٔ عربی به معنای دوتایی یا دوتا-دوتا.
تلفظ[ویرایش]
مثنوی /مَثنَوی/
معنی[ویرایش]
- مثنوی
- قالبی از شعر پارسی است. در این قالب هر بیت دارای قافیه‌ای جداگانه است و به همین دلیل به آن مثنوی (دو تا دو تا)
- گفته می شود.
- ادم از فردوس و از بالای هفت ÷ای ماچان از برای عذر رفت
برگردان‌ها[ویرایش]
|
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ مثنوی دارد |