مثنوی
(مَ نَ)
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]اسم
[ویرایش]- مزدوج، دو دو، شعر متحدالوزنی که هر یک از ابیات آن دارای قافیة مخصوص به خود باشد.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
پارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- از واژهٔ عربی به معنای دوتایی یا دوتا-دوتا.
تلفظ
[ویرایش]مثنوی /مَثنَوی/
معنی
[ویرایش]- مثنوی
- قالبی از شعر پارسی است. در این قالب هر بیت دارای قافیه‌ای جداگانه است و به همین دلیل به آن مثنوی (دو تا دو تا)
- گفته می شود.
- ادم از فردوس و از بالای هفت ÷ای ماچان از برای عذر رفت
برگردان‌ها
[ویرایش]
|
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ مثنوی دارد |