پگاه
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- فارسی
ریشه واژه "پگاه" در زبان فارسی، از واژهٔ پیش‌گاه یا پیش‌نهاد گرفته شده است و به معنای آغاز روز و سپیده دم، هنگامی است که خورشید در طلوع است. این واژه در شعر فارسی و به عنوان نام برخی صبح‌های زیبا و استثنایی استفاده می‌شود.
آوایش[ویرایش]
- [پِگاه]
اسم[ویرایش]
پگاه
- صبح زود. بامداد. سخر
- از نام‌های زنانه ایرانی.
- نام‌خانوادگی ایرانی.
قید[ویرایش]
- بگاه. پگه. سخت زود. زود. بامداد. سپیده‌دم. سفیده‌ی صبح. صبح زود. صبح نخستین. صبح صادق. سحر (سَحر)، سرگاه. بَکر. بُکرَة. فجر. عُجسَة. غدوة. غداة. غدیّة.
- زود (مقابل دیر)
- غلس؛ آخر شب که هنوز تاریک باشد.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین