آتشگه

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آتش/گَه/

اسم مرکب[ویرایش]

آتشگه

  1. (شاعرانه): آتشگاه.
    تو پنداری مغی دل مرده در آتش‌گهی خاموش/ ز بیداد انیران شِکوه‌ها می‌کرد. «اخوان ثالث»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن