آتشکش
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آتش/کِش/
اسم مرکب[ویرایش]
آتشکش
- ابزاری سرپهن و دستهدار که با آن آتش و زغال گداخته از بخاری و منقل بیرون میکشند. ابزاری که با آن آتش را در تنور به هم میزنند.
- اَتِشْ کَشْ: در گویش تونی و گویش گنابادی یعنی خاک انداز، خاکروبه،
- (قدیم): وسیلهای برای قلعهگشایی؛ وسیلهای که در زمان باستان برای انتقال آتش از محلی به محل دیگر از آن سود میجستند.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن