آخر‌زمان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آخَر/زَمان/

اسم مرکب[ویرایش]

آخرزمان

  1. (قدیمی): آخرالزمان.
    خواهم شدن به کوی مغان آستین‌فشان/ زین فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت. «حافظ»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن