آداب‌دانی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آداب/دانی/

حاصل مصدر[ویرایش]

آداب‌دانی

  1. وضع و حالت آداب‌دان؛ آشنایی با آداب.
    دوستی را ظاهراّ نمونه آداب‌دانی می‌شمرده‌اند. «زرین‌کوب»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن