آذرنگ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /آذرنگ/
اسم[ویرایش]
آذرنگ
- (قدیم): درد، رنج، غم.
- ز فرزند بر جان و تنت آذرنگ/ ... «ابوشکور»
صفت مرکب[ویرایش]
- آتش رنگ، آذرگون. روشن، نورانی. آتش، آذر.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آذر/اَنگ/
صفت نسبی[ویرایش]
آذرنگ
- (قدیم): حالتی که انسان مکرر دچار اشتباه در عملکرد داشته باشد، اشتباه کننده از روی سهو.
- من هم‌میشهَ بو یوله آذرم
- من همیشه این راه را اشتباه می‌روم.
- من هم‌میشهَ بو یوله آذرم