آذین‌زدن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آذِین/زد‍َن/

مصدر فعل لازم[ویرایش]

آذین‌زدن

  1. (قدیمی): بستن زیور.
    .../ ز دیبای چین بر گل آذین زده‌ست «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن