آرامی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /آرامِی/
حاصل مصدر[ویرایش]
آرامی
- آرام بودن، آرام. آسودگی، اطمینان خاطر.
صفت نسبی[ویرایش]
آرامی
- مربوط به قوم آرامی، و زبان آرامی.
برگردانها[ویرایش]
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ #فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آرا/مَی/
اسم مرکب[ویرایش]
آرامَی