آرامیده

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرامیدِه/

صفت

آرامیده

1. (قدیمی): بدون جنب و جوش، بی‌حرکت.

   لشکری آرمیده را به جوش آورد و دل‌های آرامیده را رمیده گردانید. «بخاری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /آرا/مَی/دِ/

اسم مرکب

آرامیده

1. مترادف میانه، یا مرز و محدود دو مالک زمین که حد واسط آنها تاکستانی قرار گرفته باشد.‌ قبلاً اشاره شده مَی در زبان بهاری به معنی تاک یا درخت انگور است.

   آراَ مَی دِ.

   میانه تاک است.