آرام‌ده

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آرام/دِه/

صفت[ویرایش]

آرام‌ده

  1. آرام‌بخش.
    گفتارشان آرام‌ده است. «شهری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن