آرام‌یافتن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آرام/یافتَن/

مصدر فعل لازم[ویرایش]

آرام‌یافتن

  1. (قدیمی): آسوده خاطر شدن، آرامش یافتن. بی‌حرکت و بدون صدا شدن.
  2. (نظامی): استراحت کردن، آسودن.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن