آسایش
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /آسایِش/
اسم مصدر
[ویرایش]
آسایش
- زندگی بدون زحمت و دردسر. آسودگی، راحتی. فراغت خاطر. استراحت.
- خدا را بر آن بنده بخشایش است/ که خلق از وجوش در آسایش است «سعدی»
کهن واژه
[ویرایش]
- آسایش ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آس - آیش قابل تجزیه باشد؛ و آیش به معنی آمد، آمد داشتن، و بروز رفع مشکلات در زندگی بویژه برداشت محصول کاربرد داشته است.
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس