آسایش‌طلب

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آسایش/طَلَب/

صفت[ویرایش]

آسایش‌طلب

  1. آنکه خواستار راحتی و آسودگی و دوری از رنج و سختی است؛ راحت طلب.
    بزدلان و آسایش طلبان همیشه چنین شکست می‌خورند. «خانلری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن