آسودن‌گاه

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آسودَن/گاه/

اسم مرکب[ویرایش]

آسودن‌گاه

  1. (قدیمی): محل و مکان استراحت.
    در هنگام زمستان، کنار تنور و آسودنگاه، جای اوست. «افلاکی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن