آشکوب
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /آش/کوب/
اسم[ویرایش]
آشکوب
- هر طبقه از ساختمان. آشکوبه.
- بیشتر عمارت پنج آشکوب و شش آشکوب باشد. «ناصرخسرو»
- رگه‌های چینه؛ هر رده از دیوار گِلی.
- هر یک از طبقات نُه گانه آسمان ؛ سپهر. فلک. سقف، آسمانه.
- هر طبقه از زمین. آشکوب لایه‌های رسوبی.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس