آشیبیدن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

/آشیبیدَن/

اسم مرکب[ویرایش]

آشیبیدن

  1. (قدیم): بن مضارع آشیب؛ ستیزه کردن.
    کس با تو نیاشیبد که‌ش بخت بنفریبد/ اقبال تو نشکیبد کو را نکشد در حین. «مختاری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن