آفتاب‌اندای

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/اندای/

اسم مرکب

آفتاب‌اندای

1. پوشاننده آفتاب. آفتاب اندا.

   تو‌ سایه‌ای نشوی هرگز آسمان افروز/ تو کهَ‌گِلی نشوی هرگز آفتاب اندای. «نصرالله‌منشی»

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب دادن، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب به آفتاب، آفتاب پهن شدن، آفتاب بالا آمدن، آفتاب لب بام، آفتاب گز کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن