آفتاب
فارسی
[ویرایش]![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/%D8%BA%D8%B1%D9%88%D8%A8_%D8%A2%D9%81%D8%AA%D8%A7%D8%A8_%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7%DA%86%D9%87_%D9%86%D9%85%DA%A9_%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D8%B3%DA%A9%D9%86.jpg/220px-%D8%BA%D8%B1%D9%88%D8%A8_%D8%A2%D9%81%D8%AA%D8%A7%D8%A8_%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7%DA%86%D9%87_%D9%86%D9%85%DA%A9_%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D8%B3%DA%A9%D9%86.jpg)
ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آفتاب/
اسم
[ویرایش]آفتاب
- ستاره نورانی (از ثوابت) مرکز منظومه شمسی که نور و حرارت زمین از آن است. خورشید، شمس.
- (مجاز): نوری که از خورشید به زمین میتابد، نور و تابش خورشید.
- آفتاب از سر دیوار گذشتن: نزدیک شدن غروب.
واژههای مشتق شده
[ویرایش]- آفتاب شدن، آفتاب دادن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب اندا، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب لب بام، آفتاب گز کردن
برگردانها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت بزرگ، فرهنگ لغت معین