آفرین‌خوان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفَرین/خوان/

اسم مرکب

آفرین‌خوان

1. (قدیم): آنکه به دیگری آفرین میگوید؛ گوینده آفرین، ستاینده.

   خواهند همیشه تو را دعا گوی/ گوینده همه ساله آفرین خوان. «فرخی‌یزدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن