آمخت‌گاری

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آمُختِ/گاری/

حاصل مصدر[ویرایش]

آمختگاری

  1. (قدیم): خوکردگی، عادت. آموختگار.
    به ویرانی خود خواسته آمختگاری نداشت. «به‌آذین»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن